Zadelpijn en Slangenjagers

Au, au, au! Ik hobbel over een weggetje en mijn billen schuren onophoudelijk over het zadel. Naast me zit een trucker onvermoeid op zijn toeter te beuken. Stof laait op en de zon test zonder gratie mijn afkoelsysteem. ‘Is het al lunchtijd?’ vraag ik me ongeduldig af. Een blik op mijn telefoon leert me dat het 8.50 is. Shit. Tieme fietst vrolijk voor me en ik vraag me af waarom ik ook alweer dacht dat dit hele fietsgebeuren een goed idee zou zijn.

Vol verwachting van leuke kampeerplekjes, beekjes om je in te wassen en zadelpijn-vrije kilometers fietste ik Sihanoukville uit. De reis is begonnen! Maar zoals de meditatieheld Goenka al zei: ‘expectations cause suffering and misery’ (probeer dit hardop met een Indiaas-Engels accent hoofdschuddend te zeggen voor het leukste effect). De wijze man had gelijk. In plaats van in het paradijs te belanden slaat de realiteit toe. Ons kookstel gaat kapot, Tieme’s band is lek en lijkt onplakbaar en ik word ziek. Ook vind ik het wild kamperen nog maar spannend. Ik schrik elke keer als we door iemand ontdekt worden en weet zeker dat de slangenjager ons wil spiezen, of de politieman ons neer gaat schieten en ik ben ervan overtuigd dat die onschuldige mangoboer ons aangeeft bij de illegale immigratiedienst. Ik ben dan ook dankbaar wanneer de eerste week erop zit en we in Phnom Penh aankomen bij een lieve Warmshowers (Couchsurfing voor fietsers)-gastvrouw die een heerlijk bed voor ons klaar heeft staan.

Ik twijfel me een ongeluk, is dit echt wel wat ik wilde doen?  Waarom bleef ik ook alweer niet gewoon in Saigon wonen, met de kindertjes, vrienden vriendinnen binnen handbereik en een eigen huis om elke avond naar terug te keren? Waarom vind ik het fietsen nog niet leuk en ben ik de hele tijd chagrijnig en bang? Het zou toch fantastisch worden, de hele tijd?

Met tegenzin fietsen we na een paar dagen rust en veiligheid weer weg uit de Cambodjaanse hoofdstad, wetende dat de enige manier om van de kinderziektes te genezen is, door ze aan te gaan, mezelf in het diepe te gooien en erop te leren vertrouwen dat de slangenjager enkel alleen op slangen jaagt en niet echt geïnteresseerd is in twee verdwaalde fietsers.  

Ik probeer lief te zijn en mezelf niet teveel te pushen. Ik kijk een beetje om me heen en de lelijkheid van de stad maakt plaats voor traditionele Cambodjaanse huizen op palen (die echt fantastisch zijn), koeien die relaxed grazen langs de weg en heel veel zwaaiende kinderen. Laatstgenoemde komen echt uit alle hoeken en gaten tevoorschijn en zwaaien met zo’n volle overtuiging dat je je bijna niet meer chagrijnig kunt voelen. Langzaam ebt het gevoel van boosheid weg. Het fietsen gaat lekker, ik voel me wat lichter en ik denk niet meer zoveel na.

‘S avonds eten we rijst met groenten en ei bij een familierestaurantje waar moeder en dochter samen staan te koken. We proberen met handen en voeten wat te kletsen en grootmoeder komt ook even naar ons en de fietsen kijken. Het voelt heel intiem en huiselijk, ook al zitten we op plastic krukjes onder een golfplaten dak. De kolenbrander brandt en zorgt voor een houtkachelgeur. Het begint te regenen en de lichtjes gaan aan. Op straat lopen de koeienherders die hun koeien binnenhalen en kinderen spelen vrolijk in de regen. We mogen onze tent in de tuin opzetten en na het eten worden we verwezen naar de badkamer waar we ons kunnen douchen met een emmer vol regenwater.

Als ik ‘s avonds in de tent lig, met de regendruppels tikkend op het tentdoek voelen de angst en onzekerheid wat verder weg. Ik voel me blij in dit kleine huisje, met Tieme slapend naast me en het geluid van krekeltjes (volgens Tieme zijn het Cicaden maar wie kent die nou) op de achtergrond. De uitdagingen komen vast en zeker nog om de hoek kijken de komende maanden en ook al is het loeiheet in de tent, ik geloof weer dat het best nog wel eens leuks zou kunnen worden.