Geluksmomentjes en aftellen

Het rustig aan aftellen is begonnen. Precies vandaag over 5 weken kom ik weer thuis. Dubbel gevoel. Enerzijds denk ik steeds vaker aan naar huis gaan, mis ik de kaas steeds meer en heb ik zin om mijn vrienden en familie weer te zien. Anderzijds realiseer ik me dat op het moment dat ik dit alles weer heb, mijn Afrika avontuur voorbij is.. Heb de laatste weken veel geluksmomenten gehad hier, die ik als ik thuis ben weer ga missen.  Wat ik al zei, dubbel gevoel dus.

Twee weken geleden zijn Sanne en ik een weekendje naar Lusaka geweest. Hadden in Livingstone wat mensen ontmoet en besloten op donderdag dat we ze vrijdag op gingen zoeken. Wederom acht uur in de bus, om vervolgens in Lusaka nog niet precies te weten waar we naartoe gingen. De mensen waar we mee hadden afgesproken moesten uit Livingstone komen en die kwamen pas later aan dus we hebben heerlijk een middagje in een winkelcentrum doorgebracht.  Savonds vrienden van het busstation gehaald om dan naar een neef zijn huis te worden gebracht. Hup in de taxt naar een of ander buitenwijkje. Dachten af en toe wel, waaaaar gaan we heen. Vervolgens kwamen we aan bij een community. Mensen die allemaal een eigen Afrikaans huisje hebben maar de wc (lees gat in de grond) en douche delen. Neef was zelf niet thuis, die moest de nacht werken maar we mochten zijn huis gebruiken alsof het ons eigen huis was. Bijzonder om te zien hoe gastvrij de mensen hier zijn. Heb dit weekend van alles meegemaakt maar vooral het échte Afrikaanse gevoel. Op de grond slapen  in een klein huisje met gaten in het dak. Vier dagen niet douchen en je wassen bij een kraantje dat dicht wordt gehouden met elastiek (wat overigens erg moeilijk is om mee om te gaan) naar de wc gaan naast het wchokje omdat het hokje zo erg stinkt dat je daar niet verder wil komen dan de deur.  Maar wat heb ik genoten dit weekend.  Trouwens grappig ook dat mensen hier niks geven om het huis, maar vervolgens wel een enorm flatscreen in de woonkamer hebben staan.

Het grootste geluksmoment was toen Sanne en ik pasta hadden gekookt voor acht mannen. Hier eet iedereen elke dag Nsima (maismeel met water) met groenten. Wij hebben op het bed groenten gesneden en vervolgens op een klein electrisch kookachtig geval op de grond moeten zitten lopen  te koken. Het was allemaal zo puur en zo echt. We zaten met zn allen op de grond met onze handen uit een pan te eten en de mannen waren zo ontzettend blij. Ik kan het niet echt beschrijven maar daar op de grond, met zulke dankbare gastvrije mensen.  Op dat moment wist ik waarom ik deze reis ben gaan maken. Het voelen van het échte Afrika.

En dan moet je weer naar ‘huis’ naar Chipata waar het leven gewoon zijn gangetje gaat. Het feit dat de stroom uitvalt, dat er geen water is, niemand kijkt er meer van op. Doet internet het niet, loop je gewoon weer terug naar huis en probeer je het een uur later weer. Het is zo normaal dat ik benieuwd ben hoe het is om weer in Nederland terug te komen.

Het leven met de groep wordt steeds leuker en hechter. Het is bijzonder om mee te maken hoe je met 14 verschillende mensen het toch goed kan hebben met elkaar. Lijkt me raar om straks ineens weer in mijn eigen kamertje te leven zonder dat er 13 man continu aan en af loopt.

Hebben met zijn allen Koninginnedag gevierd. Hele dag Hollandse spellen en ’s avonds het volkslied, karaoke en kampvuur. Anders dan in Nederland maar het was een goed alternatief.

Ook mijn verjaardag heb ik vorige week hier gevierd. Was bijzonder om dat zonder vrienden en familie te doen maar uiteindelijk een heerlijk dagje. We hebben ’s avonds lekker gebarbecued en liedjes gezongen bij het kampvuur. Over geluksmomentjes gesproken…

Iedereen vraag me ook steeds hoe het met het schoolwerk gaat. Het gaat de goede kant op! Ene moment heb ik het idee dat we het niet redden, maar laatste dagen toch wel weer vorderingen gemaakt dat ik weer wat vertrouwen krijg.. Het is gewoon heel lastig om hier goed interviews te plannen, mensen vergeten afspraken, komen gewoon niet opdagen of zijn een beetje lacherig als je ze dingen vraagt. Maaaaaar we komen er wel!

Dikke kus!

Elske